Σήμερα

Ψάχνεις για ένα τραγούδι να ακούσεις και τότε ξέρεις οτι είναι νύχτα. Ακούς την σιωπή να σου λέει σώπα και ο ψίθυρος της μουσικής σε νανουρίζει. Κλέινεις τα μάτια και δε σε νοιάζει πια το αυριο αλλα για λίγο όλα αρχίζουν ξανά.

Κάπου πεταμένη η μουσική που ποτέ δεν μπορεσες να μάθεις. Σπασμένο το μελλον σε κοματάκια πάνω στο είδωλο της κιθάρας σου που στέκετε για να σου θυμίσει ποιος ήσουν και ποιος θα γινεις. Αχνίζει η ανάσα της στο τζάμι της διαφήμισης στη σταση που κάθεσαι περιμένοντας το αστικό να σε πάρει μακριά. Δε θες, αλλα είναι κάτι σαν μοιρα, αφου δεν κατάφερες αποψε να είσαι ο εαυτός σου, και το “απόψε” γνωρίζεις πολύ καλά οτι είναι όλη η ζωή σου.

Διαφήμηση τσιγάρου το όνειρο που σου ρχεται στο μυαλό, παρείσακτο και ενίοτε αυτονόητο, διαφημίζεται σε κάθε σταση που άφησες πίσω αλλα και σε όσες θα ακολουθήσουν. Η αρχή σου και το τέλος μαζί. Ωστε κατάφερες να βγάλεις το “Ο δρόμος σου είσαι εσύ” στη κιθάρα ε; Ωραία χαιρομαι γι' αυτο.

Και ενίοτε τα αστικά έρχονται να σε πάρουν για να βρεις τον τελικό σου προορισμό. Χάνεις τον χρόνο σου να στέκεσαι, να πιάνεσαι απο τις χειρολαβές.Ψαχουλεύεις τα πρόσωπα που δεν γνωρίζεις για να ακούσεις απο αυτά μια αλήθεια, ή ενα ψέμα. Κοιτάς τοτοπίο να σε προσπερνάει και να σε ραπίζει η εικόνα που ξετυλίγεται στο μάγουλο με το γνωστό τεμπο που η σκέψη σου ορίζει. Αν δεις για λίγο απ' εξω ίσως να θυμηθείς οτι κάποτε περπάτησες εδω. Κάτι όμως σε ξέχασε. Δεν υπάρχει διάρκεια. Κάποια απο απέναντι σου χαμογελάει. Σε κάποια μοιάζει, ή σε κάτι που τελείωσε νωρίς.

Ερχεται κοντα σαν να σε γνωρίζει και σου μιλάει. Δεν ξέρεις τι μπορει να θέλει. Μπορεί να είναι η αράχνη που στη γωνιά μας υφαίνει για μας ενα δάκρυ. Ρωτάει αν περάσαμε την έξοδο για τον περιφερειακό.Εγω τις λέω όχι. Εχω το τελευταίο βιβλίο της Μάρως Δούκα. Το έχω και εγώ. Τελειωσέ το τότε.

Χαμογελάει και μου ζητάει να κατέβουμε στην επόμενη στάση μιας και εκει εχει το αυτοκίνητό της. Θα κάνουμε παρέα. Αυτό δε θες; μου λέει.Ήταν να φύγουμε μαζι όμως πηγαίνω μόνος και γι' αυτο δεν αντεχω αναστολες. Είναι μικρό και ασημί για να αντικατοπτρίζει την φύση σαν θολό τοπίο. Έτσι δεν περνά άλλωστε απο μπροστά μας; Που μπορέι να σε πάει το χτες όταν δεν ελπίζεις πια για το αυριο;

Είναι η πίστη ένα καταφύγιο λένε. Την έχεις αντικαταστήσει με κάτι άλλο της λέω τι στιγμη που κοιτάζω κρεμασμένο ενα εκκρεμές στον καθρέφτη που καταλήγει σε μια ταμπελίτσα με πλάγια γραφή την λέξη CRONOS και την εικόνα του πλανήτη κρόνου με τον γνωστό δακτύλιο στη μέση. Ότι πιστεύεις είναι εδω, γύρω σου, όλα είναι εδώ και όλα επιλογές σου, μου λέει. Ξεκινήσαμε να φύγουμε μακριά σε κάτι νέο ή σε κάτι παρελθοντικό. Όσο πιο πίσω πας τόσο προοδευεις προς το τέλος.

Το ανοιχτό παραθυρο επιτρέπει στο αεράκι να μου δροσίσει το μέτοπο αλλα μου δίνει και την επιλογή να αποδράσω απο τον εφιάλτη μου. Που πάμε, ρωτάω. Κάπου μακρια μου αποκρίνεται. Κανένας ρομαντισμό, κανένα τρέμουλο στη φωνή. Ο κοσμος έξω αλλάζει γρήγορα. Ξαφνικά αποχρωματίζεται και όλα καταλήγουν να μοιάζουν ασπρόμαυρα. Τα χρώματα δεν υπάρχουν, η ιδέα-η δική μας παρουσία στα πράγματα- τα διαμορφώνει και αφου προχωρώ σε ενα κόσμο αποχρωματισμένο σημαίνει οτι η συμμετοχή μου σε όσα αγάπησα και σε όσα ήρθα κοντά παύει πλέον να ισχύει. Αρχίζω να νιώθω μόνος και ζητω απο την αγνωστη κοπέλα να γυρίσουμε πίσω. Δεν υπάρχει πια επιστροφή μου λέει. Πισω αφήσαμε το μέλλον. Μια επιλογη και τα χαραμίσαμε όλα.

Κοιτώ ξανα την ταμπελίτσα στον καθρεφτη και ολα αποκαλύπτονται στα μάτια μου. Ο δακτύλιος του Κρόνου αρχίζει πια να με πνίγει και αρχίζω να έχω δύσπνοια.Ποτέ δε φαντάστικα οτι ο χρόνος μπορεί να είναι γένους θηλυκού και να με χειραγωγήσει. Η διαρκεια είναι γένους θηλυκου, μου λέει. Μην υποτιμας την θηλυκή φύση.

Με πιάνει κρίση πανικου και αρχίζω να έχω ταχυπαλμία. Θέλω να γυρίσω πίσω. Θέλω να βγω έξω απο τον εφιάλτη μου. Γνωρίζω οτι όλα αυτα είναι όνειρο αλλα πνίγομαι στο κρεβάτι μου ξεχασμένος στον πιο αγαπημένο βυθό που μου χαρίζει ενα γλυκό τέλος.

Είναι καλοκαιράκι και εγω ιδρωμένος αφήνω την τελευταία μου πνοή λίγο πριν την αυγή απο μια πληγη που μου στερησε το όνειρο.

Σε όσα δεν εχω...